Mooi en tragisch

Voor kerst heeft hij me weer niets gegeven.
Niets, zelfs geen kaartje

… roept ze uit in de sessie.

Nul moeite.
Nul respect.
Nul appreciatie.

Ze roept nog verder.
Ik merk dat ik niet meer alles hoor.
Ik denk terug aan de vorige sessie
toen ze in tranen uitbrak
en me vertelde
dat hij er niet was geweest voor haar
toen ze de diagnose
kanker had gekregen.

Je verlangt er zo hard naar
om een signaal te krijgen
dat je er voor hem toe doet?
Dus als er met kerst niets komt,
dan doet dat pijn?
En dan word je natuurlijk kwaad
en probeer je hem duidelijk te maken
dat dit pijn doet?

… geef ik haar terug
in een poging
haar te zien
in de pijn,
in de kwaadheid
en in het verlangen.

Ja

… zegt ze
en héél even pauzeert ze.

Slechts een fractie
van een seconde,
net genoeg,
om terug een glimp op te vangen
van het gemis.

Daarna gaat ze terug verder
op een kwade toon:

Maar hij lijkt me nooit te horen.
Ik zeg het hem al zolang.
Zo lang.
Hij zou het ondertussen toch al moeten weten.

Bijzonder,
denk ik bij mezelf,
bijzonder,
hoe kwaadheid
er wonderwel in slaagt
de kwetsbaarheid
van het verlangen en het gemis
te verbergen.

Ondertussen
zit Tom naar mij te kijken
met bange ogen
die lijken te vragen
om niet aan het woord te moeten.

Moeilijk,
denk ik
in mijn innerlijke dialoog,
want jou niet aan het woord laten,
zal haar wanhoop
alleen groter maken.
Ik heb jou nodig in dit gesprek.

Zíj heeft jou nodig in dit gesprek.

Tom, hoe is het voor jou
als je An haar kwaadheid ziet?
Heb je daar al woorden voor?

… voeg ik eraan toe.

Ik weet het niet

… begint hij voorzichtig.
Hij is heel even stil,
maar dan gaat hij verder:

Ik was van plan haar iets te kopen voor kerst,
maar dan is onze dochter ziek geworden
en raakte ik niet meer in de winkel…

Hij blijft nog een tijdje
zijn verhaal verder vertellen.
Ik hoor opnieuw niet alles.
Mijn aandacht
gaat naar zijn ogen.
Zijn ogen
vertellen iets anders
dan zijn woorden.
Zijn ogen
zijn gevuld met tranen
die erin slagen
ter plaatse te blijven,
alsof ze hopen
dat ze daar minder zichtbaar zijn.
Hij kijkt vaak naar de grond,
maar ook vaak naar mij.
Nooit naar haar.

Ik vraag me af of hij zich schaamt.

Het zou passen
bij de tweestrijd
die zijn lichaam lijkt te vertolken:
vragen om onzichtbaar te mogen zijn
en tegelijkertijd
lijden aan de onzichtbaarheid.
An haar houding verklapt
dat Tom zijn woorden
haar ondertussen kwader maken.
Bijzonder,
denk ik opnieuw,
bijzonder,
hoe zijn woorden
er wonderwel in slagen
om te verbergen
wat zijn ogen willen vertellen.

Tragisch ook,
denk ik,
wetende,
dat hetgeen
haar zou geruststellen
het zien is
van wat zijn ogen vertellen.
Bijzonder en tragisch,
misschien omschrijft dat wel
de essentie van veel gesprekken.
Maar ook mooi,
mooi,
hoe het verlangen
steeds doorschemert
onder het beschermen,
onder het verbergen.

---

Gianina Frediani – Februari 2021